Książka Roberta J. Szmidta „Per aspera ad astra” jest częścią większego cyklu „Pola dawno zapomnianych bitew”. Dla tych, którzy znają, informacja - jest to preqel. Bohaterem jest wspominany w poprzednich częściach, przodek Henryana Święckiego, Robert Bukowski. Nie ma to jednak wpływu na wczucie się w akcję, nawet nie czytając żadnego z poprzednich tomów cyklu, spokojnie można sięgnąć po ten.
Akcja książki przenosi nas na pokład statku kolonizacyjnego, znajdującego się w trwającej ponad 100 lat drodze do celu, jakim ma być planeta z warunkami podobnymi do ziemskich. Praktycznie od samego początku autor wrzuca czytelnika w wielowątkową i zawiłą intrygę. Tak, ludzie zabierają problemy do gwiazd, będąc cały czas obarczeni ziemskim pochodzeniem i tym, z czym się to wiąże.
To nie jest książka o jednym problemie, z którym styka się załoga, to cały ciąg zdarzeń i półprawd, z którymi musi się zmagać dowódca oraz cała załoga. To książka opowiadająca o decyzjach, czytelnik jest zaskakiwany wielokrotnie. Co jest swoistym smaczkiem - to, co na początku wydawało się największym problemem, w miarę rozwoju akcji staje się tylko jednym z wielu o wiele większych. Robert w swojej książce, umieścił nie tylko wątek podróży do gwiazd, ale i politykę, zdradę oraz morderstwo. Chciałoby się powiedzieć, że nie zapomniał o żadnym ciężkim grzechu.
Podczas czytania miałem sporo wątpliwości w stosunku do logiki niektórych faktów i zdarzeń, ale muszę przyznać, że Robert w tekście większość z nich umiejętnie tłumaczy. Przykładowo, słabe umiejętności fachowe załogi. Myślałem, no kurcze, jak? Dobór najbardziej stabilnych emocjonalnie, z największa wiedzą fachowa, to podstawa dobrej załogi. Autor jednak umiejętnie wychodzi z tego tematu jak i wielu innych podobnych. Tak jeszcze apropo treści knigi, każdy z czytelników spotykał się z dylematem podróży na dalekie odległości, gdzie jej bohaterowie decydują się praktycznie na poświęcenie życia, bo powrót jest niemożliwy. Zawsze zastanawiałem się, jakie są motywacje i czy byłbym gotów odkrywać kosmos, odbyć podróż w jedną stronę, praktycznie poświęcając własne życie. Tutaj intryga, o której wspominałem, w jakiś sposób pokazuje jedną z możliwych opcji - co może pójść nie tak w trakcie długoterminowych podróży. Nie wiem czy ktoś z was czytał książki Zajdla. Jedna z nich jest o tym, co się stało na pewnej planecie po zmianie priorytetów. W tej książce jest jakby kompendium, jak mogłoby do czegoś podobnego dojść.
Reasumując, „Per aspera ad astra” jest twardym SF, które polecam nie tylko czytelnikom „Pól dawno zapomnianych bitew”, (których notabene jestem fanem), ale i każdemu fantaście spragnionemu dobrego hard SF.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz